ازضربه های وسوسه مغشوش می کنی

دست مرا که ساقهء سبز نوازش است

                                                                 بابرگ های مرده همآغوش می کنی          

گمراه تر از روح شرابی و دیده را

                                                            درشعله می نشانی و مدهوش می کنی

ای ماهی طلائی مرداب خون من

                                                            خوش باد مستیت، که مرا نوش می کنی

تو درهء بنفش غروبی که روز را

                                                           برسینه می فشاری و خاموش می کنی

در سایه ها ، فروغ تو بنشست و رنگ باخت

                                                         اورا به سایه از چه سیه پوش می کنی ؟